هنرهای رزمی به شیوه‌ها و سیستم‌های رزمی سنتی و مدرن بسیاری اطلاق می‌شود که تکنیک‌ها، استراتژی‌ها، فلسفه‌ها و جنبه‌های فرهنگی مربوط به مبارزه و دفاع شخصی را در بر می‌گیرند. هنرهای رزمی برای اهداف مختلفی از جمله دفاع شخصی، آمادگی جسمانی، رشد شخصی، حفظ فرهنگ و ورزش‌های رقابتی انجام می‌شوند.
ورزش‌های رزمی اغلب با سنت‌های جوامع مختلف پیوند عمیقی دارند و طی قرن‌ها از طریق مشارکت فرهنگ‌ها و افراد مختلف تکامل یافته‌اند. تمرین هنرهای رزمی بر آمادگی جسمانی، هماهنگی، انعطاف‌پذیری، تعادل، سرعت، قدرت و استحکام ذهنی تاکید دارد. هنرهای رزمی مظهر اصول فلسفی و اخلاقی هستند که نظم، احترام، فروتنی، استقامت و خویشتن‌داری را ترویج می‌کند. از سوی دیگر، دنیای هنرهای رزمی فوق‌العاده متنوع است. هر سبک از هنرهای رزمی ویژگی‌های منحصر به فرد خود را دارد؛ از تکنیک‌های ضربتی قدرتمند موی تای گرفته تا حرکات برازنده تای چی همه می‌توانند به بهترین ورزش‌های رزمی برای مبارزه با چند نفر تبدیل شوند.
هر یک از این رشته‌های ورزشی تاریخ و هدف خاص خود را دارد که آمیخته‌ای غنی از هنرهای رزمی ارائه می‌کند. در این مقاله، با این ورزش‌ها بیشتر آشنا می‌شوید.
۱. موی تای
موی تای یک سبک مبارزه پویا است که با ترکیبی هنرمندانه از ضربات مشت‌ها، آرنج‌ها، زانوها، ساق پا و تکنیک‌های ویرانگر انقباضی شناخته می‌شود. این ورزش به عنوان جزئی از مبارزات اسپارینگ شهرت دارد، اگرچه بیشتر تمرینات اسپارینگ در بوکس تایلندی تمرینات سبکی هستند.
موی تای به دلیل نیاز به نبرد نزدیک و دفاع شخصی در تایلند ابداع شد. قدمت این ورزش رزمی به جنگجویان سیامی در میدان‌های نبرد قدیمی می‌رسد. تکنیک‌ها و تاکتیک‌های موی تای برای جنگیدن تقویت شدند. با گذشت زمان، بوکس تایلندی به یک ورزش محبوب با حضور تماشاگر تبدیل شده و به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ تایلندی باقی مانده است. تمرینات موی تای روی شرایط ساخت، استقامت و اجرای دقیق تکنیک‌ها تمرکز دارد.
موی تای در سراسر جهان انجام می‌شود و به دلیل اثربخشی آن در مسابقات و موقعیت‌های دفاع شخصی یکی از بهترین ورزش‌های رزمی برای مبارزه است. مبارزان تایلندی در جلسات آموزشی سختی شرکت می‌کنند که شامل کار با پد، تمرین با کیسه‌های بوکس سنگین، اسپارینگ و تمرین‌های آماده‌سازی می‌شود. هدف از این روش‌های تمرینی توسعه قدرت، سرعت، چابکی و انعطاف‌پذیری ذهنی ورزشکاران است.
۲. تکواندو
تکواندو یک سبک هنرهای رزمی سریع کره‌ای است. تکواندو از سبک‌های رزمی سنتی کره‌ای مانند تکیون و سوباک الهام می‌گیرد که قدمت آنها به ۳۷ سال قبل از میلاد باز می‌گردد. تکواندو بر ضربات بلند و سریع و همچنین تکنیک‌های دقیق دست تاکید دارد. تکواندوی مدرن در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ پس از پایان اشغال ژاپن در کره شکل گرفت. سبک هنرهای رزمی تکواندو تاکید زیادی بر خودانضباطی، احترام و استحکام ذهنی دارد.
تمرین تکواندو شامل جنبه‌های مختلفی از جمله تکنیک‌های دفاع شخصی، فرم‌ها یا الگوها، اسپارینگ و تکنیک‌های تخته‌شکنی است. تمرین‌کنندگان در تمرین‌های تکراری شرکت می‌کنند تا این تکنیک‌ها را اصلاح کنند و انعطاف‌پذیری را با ترکیب کردن پاها، ضربات سریع، و بلوک‌ها افزایش دهند و آن را به شکل هنری تبدیل کنند که زیبایی، ورزشکار و کاربردی بودن را در هم می‌آمیزد.
مسابقات تکواندوی المپیک کمربند مشکی از نظر فنی در دسته اسپارینگ فول کنتاکت طبقه‌بندی می‌شود.
۳. تای چی
تای چی چوان در چین تأسیس شد و ریشه در فلسفه تائوئیست دارد که بدن، ذهن و روح را با هم هماهنگ می‌کند. توسعه تای چی به ژانگ سانفنگ، یک راهب تائوئیست نسبت داده می‌شود، اگرچه جزئیات دقیق تاریخی آن اغلب مورد بحث است.
تای چی بر پرورش انرژی درونی، ارتقای سلامت جسمانی و دستیابی به حس تعادل در بدن و ذهن تمرکز دارد. تکنیک‌های آن نیز شامل مجموعه‌ای از حرکات آهسته و سیال می‌شود که به صورت پیوسته و متصل انجام می‌شوند.
روش‌های تمرین در تای چی شامل تمریناتی به شیوه‌ای آهسته و کنترل‌شده، تاکید بر تمرکز حواس‌آمیز حرکات بدن، نفس آرام و تمرکز ذهنی است. تمرین‌کنندگان همچنین از یک شریک تمرینی (tui shou) برای ایجاد حساسیت و پاسخگویی به اقدامات حریف خود استفاده می‌کنند.
۴. کیک بوکسینگ
کیک بوکسینگ یک سبک مبارزه با تماس کامل بدنی است که از کیسه‌های بوکس و لگد زدن به آنها تشکیل می‌شود. در این ورزش به عنوان یکی از بهترین ورزش‌های رزمی برای مبارزه تکنیک های ضربه‌ای از بالاتنه و پایین تنه با یکدیگر ترکیب می‌شوند. کیک بوکسینگ در دهه ۱۹۶۰ با ترکیب سبک‌های هنرهای رزمی بوکس و کاراته آغاز شد. امروزه کیک بوکسینگ به عنوان یک ورزش رزمی رقابتی محبوبیت جهانی به دست آورده است.
کیک بوکسینگ بر تقویت مهارت‌های ضربه زدن، آمادگی جسمانی و تکنیک‌های دفاع شخصی تمرکز دارد. کیک بوکسورها از تکنیک‌های مختلفی از جمله مشت، لگد، ضربه زانو و بسته به سبک مبارزه، گاهی اوقات آرنج استفاده می‌کنند.
کار با پد و آموزش با استفاده از کیسه بوکس سنگین از جنبه‌های جدایی‌ناپذیر تمرین کیک بوکسینگ هستند. تمرین‌کنندگان و مربیان آنها از دستکش یا پد تایلندی برای تمرین دقت، سرعت و زمان‌بندی استفاده می‌کنند. اسپارینگ یکی دیگر از جنبه‌های مهم آموزش کیک بوکسینگ است که امکان استفاده از این ورزش در یک محیط کنترل‌شده اما واقعی را فراهم می‌کند.
۵. کاراته
کاراته یک سبک مبارزه سنتی ژاپنی است که از تکنیک‌های ضربتی با استفاده از اعضای مختلف بدن از جمله مشت، لگد، ضربه زانو و ضربه آرنج استفاده می‌کند. ریشه کاراته به جزیره اوکیناوا در دوران پادشاهی ریوکیو (قرن ۱۴ تا ۱۹ میلادی) بر می‌گردد. کاراته در دوران پادشاهی ریوکیو به صورت مخفیانه به عنوان وسیله‌ای برای دفاع از خود در برابر راهزنان و سایر تهدیدها تمرین می‌شد. امروزه در سرتاسر جهان کاراته چندین سبک مختلف دارد که بر جنبه‌های متفاوتی مانند دفاع شخصی، ورزش یا ارزش‌های سنتی تأکید دارند.
کاراته یک نوع هنر رزمی است که از طریق نظم و انضباط، احترام و پرورش قدرت درونی، خودسازی مداوم را دنبال می‌کند. هدف از روش‌های تمرینی این ورزش ایجاد وضعیت، تعادل، هماهنگی، سرعت، قدرت و تمرکز ذهنی است. تمرینات کاراته شامل تمرین تکنیک‌های پایه (کیهون)، فرم‌ها (کاتا)، اسپارینگ (کومیت) و تکنیک‌های دفاع شخصی می‌شوند.
۶. کونگ فو
کونگ فو به انواع مختلفی از هنرهای رزمی، از جمله شائولین کونگ فو، وینگ چون، تای چی، باگواژانگ و ژینگی کوان اشاره دارد. منشا دقیق کونگ فو بسیار مورد بحث است. افسانه‌ها ایجاد آن را به راهبی هندی به نام دامو نسبت می‌دهند که در قرن پنجم یا ششم پس از میلاد، این سبک مبارزه را به معبد چینی شائولین آورد.
کونگ فو تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله فلسفه چین باستان، افسانه‌ها، فنون رزمی نظامی و تبادل دانش بین مناطق مختلف جهان قرار گرفته است. کونگ فو نه تنها تکنیک‌های فیزیکی، بلکه جنبه‌های فلسفی انضباط، احترام، تزکیه نفس و پیگیری تعادل و هماهنگی را نیز در بر می‌گیرد.
هدف از تمرین کونگ فو تقویت مهارت‌های جسمی و ذهنی از طریق ترکیبی از تکنیک‌ها، فرم‌ها، تمرین‌های همکار و تمرین‌های آماده‌سازی است. روش‌های آموزشی آن نیز شامل تمرین‌های تکراری و رزمی می‌شوند که تکنیک‌هایی را برای اصلاح زمان‌بندی، مدیریت فاصله و دفاع از خود به کار می‌برند. ورزشکاران کونگ فو از طریق حرکات پا، ضربه‌های دست، لگدها و سلاح‌های مختلف تمرین می‌کنند.
۷. آیکیدو
آیکیدو یکی دیگر از ورزش‌های رزمی برای مبارزه است که بر هدایت مجدد انرژی حریف و خنثی کردن حملات او تمرکز دارد. آیکیدو بر صلح، اتحاد و رشد شخصی تاکید می‌کند. آیکیدو در قرن بیستم در ژاپن توسعه یافت و تحت تأثیر سایر سبک‌های مبارزه مانند دایتو-ریو آیکی جوجوتسو قرار گرفت.
آیکیدو تاکید زیادی بر مفهوم ترکیب شدن با انرژی مهاجم، هدایت مجدد نیروی او و استفاده از آن برای خنثی کردن حمله خودش دارد. آیکیدوکا از مجموعه‌ای از تکنیک‌ها مانند قفل کردن مفصل و پرتاب استفاده می‌کند تا مهاجم را بدون ایجاد آسیب بیش از حد تحت کنترل درآورد.
۸. جودو
جودو یک سبک جنگی ژاپنی است که بر روی پرتاب‌ها، تکنیک‌های گریپلینگ و تسلیم شدن تمرکز دارد. جودو در اواخر قرن نوزدهم توسط جیگورو کانو تأسیس شد که عناصر جوجوتسو سنتی را با سایر انواع هنرهای رزمی ترکیب کرد تا سیستمی برای دفاع شخصی ایجاد کند.
جودو بر حداکثر کارایی با حداقل تلاش تاکید دارد و از انرژی و حرکت حریف برای اجرای یک مجموعه حرکات پرتابی، پین و ارسال استفاده می‌کند. تکنیک‌های جودو شامل پرتاب‌ها (ناگه-وازا)، گرپلینگ (کاتامه-وازا)، جارو زدن و برگشت، و ضد و ترکیب می‌شوند. جلسات تمرینی آن نیز ترکیبی از جلسات راندوری، تکرار تکنیک‌ها، تمرین فرم‌ها و تمرینات قدرتی و آماده‌سازی است. روش‌های آموزشی این رشته ورزشی بر پیشرفت مهارت‌ها و به‌کارگیری تکنیک‌هایی تمرکز می‌کنند که احترام متقابل و اخلاق ورزشی را تقویت می‌کنند.
۹. کِن‌دو
کن‌دو یک هنر رزمی شمشیر زنی است که در آن از شمشیرهای بامبو به نام شینای استفاده می‌شود. کن‌دو در اوایل قرن بیستم رسماً به عنوان یک نوع هنر رزمی ژاپنی شناخته شد که ریشه در هنرهای ژاپنی باستانی کنجوتسو دارد.
تمرین کن‌دو عمیقاً در تاریخ، سنت و بوشیدو (روش جنگجویان) ژاپن ریشه دارد. کن‌دو روی ضربات، رانش‌ها و مانورهای دفاعی با شینای تمرکز می‌کند و استفاده از یک شمشیر واقعی را شبیه‌سازی می‌کند. در طول تمرین، به حرکت پا و حرکت بدن برای چابکی و ثبات بیشتر توجه می‌شود. تمرینات کاتا (فرم‌ها) تکنیک و استراتژی را اصلاح می‌کند در حالی که اسپارینگ (کیکو) به مبارزان اجازه می‌دهد تا مهارت‌های خود را در مسابقات کنترل‌شده به کار ببرند. هدف کن‌دو پرورش تکنیک‌های دقیق شمشیرزنی، تمرکز ذهنی، آمادگی جسمانی و تجسم اصول بوشیدو است.
۱۰. کراو ماگا
کراو ماگا یک سبک مبارزه دفاع شخصی قدرتمند است که بر تکنیک‌های کاربردی برای موقعیت‌های واقعی تمرکز دارد. این ورزش را ایمی لیختنفلد، یک رزمی‌کار مجارستانی-اسرائیلی، در دهه ۱۹۳۰ ابداع کرد. کراو ماگا در ابتدا برای پاسخگویی به نیازهای دفاع از خود جوامع یهودی که در زمان ناآرامی‌های سیاسی با خشونت ضد یهود مواجه بودند طراحی شد.
این ورزش بر خنثی کردن سریع و مؤثر تهدیدها از طریق ترکیبی از ضربات، درگیری و نبرد زمینی متمرکز است. کراو ماگا ضربات مختلفی مانند مشت، لگد، آرنج و زانو را در قسمت‌های آسیب‌پذیر بدن حریف هدف قرار می‌دهد. روش های تمرینی آن نیز شامل نبرد نزدیک می‌شوند که در آنها از کلینچ برای کنترل حریف استفاده می‌کنند. دفاع تسلیحاتی در برابر چاقو، چوب و سلاح گرم در طول آموزش در شبیه‌سازی‌های مبتنی بر سناریوی واقعی تمرین می‌شود. این روش‌های آموزشی افراد را به مهارت‌های کاربردی دفاع شخصی، سازگاری و توانایی واکنش مؤثر به موقعیت‌های تهدیدکننده مجهز می‌کند.
۱۱. وینگ چون
وینگ چون یکی از انواع هنر رزمی کونگ فو است. وینگ چون به خاطر تکنیک‌های جنگی از فاصله نزدیک و رویکرد دفاع شخصی‌اش شهرت دارد. این ورزش از جنوب چین در اواخر سلسله چینگ سرچشمه می‌گیرد و طبق افسانه‌های عامیانه، توسط یک راهبه بودایی به نام اِنگ مویی ابداع شده است. او وینگ چون را برای افراد کوچکتر در برابر مخالفان بزرگتر و قوی‌تر ابداع کرد. اثربخشی وینگ چون در تمرکز آن بر حرکات فکر شده، حمله و دفاع هم‌زمان و استفاده از انرژی حریف در برابر خود نهفته است. این ورزش بر نبرد از راه دور، ایده ضربه زدن در خط مرکزی دفاعی و حملات سریع تأکید دارد.
سبک‌های مبارزه اصلی وینگ چون شامل مشت‌های مستقیم و سریع، حملات هدفمند به مناطق آسیب‌پذیر حریف و ضربات کم برای برهم زدن تعادل می‌شود. روش‌های تمرینی آن نیز روی واکنش‌های سریع و توانایی خواندن ذهن و پاسخ به حرکات حریف تمرکز دارند.
۱۲. جیت کان دو
جیت کان دو یک ورزش رزمی محسوب می‌شود که توسط رزمی‌کار افسانه‌ای بروس لی پایه‌گذاری شده است. این ورزش در دهه ۱۹۶۰ ابداع شد. جیت کان دو شامل عناصر وینگ چون، بوکس وسترن، شمشیربازی و فلسفه است. این ورزش از بهترین ورزش‌های رزمی برای مبارزه با چند نفر بر سادگی، مستقیم بودن و استفاده از کارآمدترین تکنیک برای یک موقعیت مشخص تمرکز دارد. تکنیک‌های آن نیز شامل ضربات مشت، لگد، آرنج، زانو و مانورهای به دام انداختن حریف هم‌زمان با به حداقل رساندن حرکات غیر ضروری می‌شود.
۱۳. هاپکیدو
هاپکیدو یک هنر رزمی کره‌ای است که از ضربات مفصلی، پرتاب‌ها و ضربات با ترکیب عناصر تکواندو، جودو و آیکیدو استفاده می‌کند. ویژگی هاپکیدو تطبیق‌پذیری و به کار بردن روشی تمام عیار برای دفاع شخصی است. از چوی یونگ سول اغلب به عنوان بنیانگذار هاپکیدو در اواسط قرن بیستم یاد می‌شود.
هاپکیدو بر هدایت مجدد انرژی حریف برای استفاده از آن علیه خودش تمرکز می‌کند. این ورزش به‌ویژه زمانی که مبارزان کوچکتر در برابر حریفان بزرگتر قرار می‌گیرند، شامل تکنیک‌های بسیاری از جمله قفل کردن مفصل، نقاط فشار، پرتاب، لگد، ضربه و خلع سلاح می‌شود.
روش‌ها و تکنیک‌های تمرینی هاپکیدو تنوع زیادی دارد. اصول اصلی هاپکیدو شامل حرکت دورانی، روان و تعادل هماهنگ ذهن و بدن می‌شوند. بیشتر کلاس‌های هاپکیدو فرم‌ها و حالت‌ها، تکنیک‌های حرکت با پا و ضربه زدن، و تمرین‌ها و ترکیب‌هایی دارند که برای پیشرفت در مهارت به طور سیستماتیک طراحی شده‌اند.
۱۴. کاپوئرا
کاپوئرا یک هنر رزمی منحصر به فرد و فرهنگی برزیلی است که ریتم و سنت‌های موسیقی را با هم ترکیب می‌کند. خاستگاه کاپوئرا به قرن شانزدهم باز می‌گردد، زمانی که آفریقایی‌های برده‌دار از فرم‌های سنتی مبارزه و رقص استفاده کردند تا آموزش هنرهای رزمی را از بردگان پنهان کنند.
کاپوئرا بر حرکات روان، موزون، آکروباتیک و موسیقی تمرکز دارد. این ورزش رزمی شامل ضربات، لگد، نشست و برخاست سریع است و آنها را به آرامی با مانورهای گریز، حرکات تند و چرخشی و رقص پا ترکیب می‌کند.
۱۵. جیو جیتسو برزیلی
جیو جیتسو برزیلی (BJJ) یک سبک مبارزه است که روی زمین‌ها، مبارزه و تسلیم تمرکز دارد. این ورزش رزمی توسط میتسویو مائدا، جودوکار ژاپنی که در اوایل قرن بیستم به برزیل مهاجرت کرد، ابداع شد.
هنر جیو جیتسو برزیلی روی استفاده از تکنیک، اهرم بدن و موقعیت‌یابی برای غلبه بر حریفان، صرف‌نظر از اندازه و قدرت آنها متمرکز است. تکنیک‌های آن نیز شامل نشست، برخاست، خاک کردن حریف و کنترل موقعیت می‌شود. هدف جیو جیتسو برزیلی به دست آوردن موقعیت‌های غالب در زمین با تاکتیک‌هایی مانند پایه پشتی است که در آن تکنیک‌های قفل‌کننده حریف با قدرت اعمال می‌شوند. جیو جیتسو برزیلی به دلیل کارایی بالا در هنرهای رزمی ترکیبی بسیار محبوب است.
۱۶. جوجوتسو
جیو جیتسو که به نام جوجوتسو ژاپنی نیز شناخته می‌شود، یک هنر رزمی سنتی ژاپنی است که بر نبردهای نزدیک، مبارزه و تسلیم تمرکز دارد. ریشه‌های جیو جیتسو به جنگجویان سامورایی ژاپنی باستانی بر می‌گردد که از جوجوتسو در موقعیت‌های نبرد میدانی استفاده می‌کردند. جوجوتسو در سراسر جهان تمرین می‌شود و تأثیر زیادی در پیشرفت جیو جیتسو برزیلی دارد.
کلام آخر
برای دفاع شخصی می‌توان از ورزش‌های مختلفی کمک گرفت که ورزش‌های رزمی مهم‌ترین آنها هستند. در این مقاله ۱۶ ورزش از بهترین ورزش‌های رزمی برای مبارزه با چند نفر را معرفی کردیم. اگر به یادگیری هنرهای رزمی علاقه دارید، می‌توانید ورزش را از یکی از این رشته‌ها شروع کنید.
منبع: gymdesk
source