نقد و بررسی بازی Arc Raiders؛ بهترین اکسترکشن شوتر تاریخ

بازی Arc Raiders به عنوان جدیدترین اثر امبارک استودیوز (Embark Studios)، یک بازی تیراندازی مبتنی بر استخراج، بسیار جدی، اعتیادآور و با پتانسیلی عظیم است. سازندگان The Finals دوباره توانسته‌اند در ژانری که پر از بازی‌های تکراری شده، جذابیت اصلی را پیدا کنند و اثری خلق کنند که دقیقا می‌داند مخاطبش چه می‌خواهد: تجربه‌ای غوطه‌ور‌کننده و حساب‌شده که بی‌درنگ شما را درگیر می‌کند.

اگر روزی به من می‌گفتند که قرار است ده‌ها ساعت زمان روی یک بازی در سبک تیراندازی مبتنی بر استخراج یا اکسترکشن‌ شوتر بگذارم، احتمالا می‌خندیدم. به شخصه هیچ‌وقت از آثار این سبک لذت کافی را نمی‌بردم و برای من ژانر اکسترکشن همیشه بیش از حد خشک و بی‌روح بود و برای کسانی که آن‌قدر در این نوع تجربه‌ها حرفه‌ای نیستند، چالش زیادی به همراه داشت. اما ARC Raiders در سال ۲۰۲۵ از ناکجاآباد رسید تا به من کمک کند بهتر از قبل وارد این سبک شوم و از همان لحظه‌های اول واقعا لذت ببرم و چیزی که ابتدا به‌ نظر یک اثر تکراری دیگر در ژانری نسبتا راکد بود، برایم به تجربه‌ای درگیرکننده، پرهیجان و مهم‌تر از همه مبتنی بر ارتباط تبدیل شد.

ورود به این سبک اصلا کار آسانی نیست. استودیوهای زیادی در این مسیر شکست خورده‌اند. این ژانر معمولا تحت سلطه‌ی آثاری است که تمرکز اصلی‌شان روی نبردهای بازیکن با بازیکن است و سعی دارند یک تجربه‌ی رقابتی بسیار سخت و هاردکور ارائه دهند. Arc Raiders در ابتدا قرار بود یک بازی کاملا مبتنی بر همکاری یا همان کوآپ باشد، اما سازندگان فهمیدند کمی چاشنی PvP می‌تواند همه‌چیز را بهتر کند. نسخه‌ی بتای بازی در ماه می در آن زمان نشان داد که چیزی واقعا خاص در حال شکل‌گیری است اما آیا امبارک استودیوز موفق شده‌ سیستم‌های این سبک را به بهترین شکل در یک بسته‌ی جذاب جمع‌بندی کند؟ بگذارید همین اول خیالتان را راحت کنم؛ این بازی برای افرادی ساخته شده که از بتل‌ رویال‌ها خسته شده‌اند، از بازی‌های چندنفره‌ای که چیز جدیدی ندارند ناامید شده‌اند یا از آثاری که هر سال همان فرمول همیشگی را تکرار می‌کنند دل‌زده‌اند. Arc Raiders من را کاملا غافلگیر و جذب خود کرد و بهترین جنبه‌اش نیز همین غافلگیری بود.

امبارک استودیوز یک بازی چندنفره با روایت برآمده از دل گیم‌پلی خلق کرده؛ چیزی بسیار ویژه که از پیوند درست عناصر مختلف شکل گرفته است. در اینجا با یک اثر تیراندزای طرفیم که می‌توان آن را تک‌نفره یا در تیم‌های سه‌نفره بازی کرد. بازی منابع (و البته موانع) بی‌شماری در اختیار بازیکن می‌گذارد تا او تعیین کند چطور می‌خواهد با چالش اصلی روبه‌رو شود: اینکه مواد ارزشمند بدست بیاورد و بدون مرگ از منطقه خارج شود. در حقیقت، Arc Raiders کار خارق‌العاده و کاملا جدیدی انجام نمی‌دهد. چون یک اکسترکشن‌ شوتر PvE-PvP است. شما باید با دشمنانی که توسط هوش مصنوعی کنترل می‌شوند مبارزه کنید و همچنین با بازیکن‌هایی روبه‌رو شوید که دقیقا با همان هدف شما در منطقه هستند یعنی پر کردن جیبشان از لوت و برگشتن به صورت سالم به پایگاه.

زیباترین آخرالزمانی که دیده‌اید

اولین چیزی که توجهتان را جلب می‌کند، ظاهر فوق‌العاده‌ی بازی است. فضای رتروفیوچریستی کاملا به بازی می‌آید و این سبک از جزئیات محیط گرفته تا طراحی دشمنان، اسلحه‌ها، لباس‌ها و حتی خود شخصیت‌های بازیکنان دیده می‌شود. در نقشه‌ها تغییرات آب‌وهوا هم دیده می‌شود مانند طوفان، مه، دود و آتشی که از جنگل‌های در حال سوختن بلند می‌شود. نسخه‌های روز و شب برای مراحل وجود دارند، حتی طوفان‌های الکتریکی را تجربه می‌کنید و نسخه‌های پوشیده از برف هم در راه‌اند. همه‌ی این تغییرات روی گیم‌پلی هم تأثیر می‌گذارند. صدا در باران متفاوت پخش می‌شود، دود آتش دید شما را کم می‌کند و شب‌های کاملاً تاریک یک حالت خاص بازی محسوب می‌شوند که بدون آمادگی نباید واردشان شد.

جهان Arc Raiders در زمینی جریان دارد که با دو فاجعه ویران شده است. نخستین فاجعه بخش بزرگی از انسان‌ها را با زلزله‌ها، فوران‌های آتشفشانی و انواع بلاهای طبیعی نابود کرد. وقتی گروه کوچکی از بازماندگان شروع به بازسازی جامعه کردند، ماشین‌های عجیب‌وغریب از آسمان رسیدند. مرگبار بودن و برتری فناورانه‌ی آن‌ها انسان‌ها را مجبور کرد به زیرزمین پناه ببرند. اکنون ریدرها (Raiders) کسانی هستند که باید بیرون بروند و بقایای تمدن از دست‌رفته را جمع‌آوری کنند. همه‌ی این‌ها را با گشت‌وگذار در نقشه و بازیابی اطلاعات، کم‌کم متوجه می‌شوید. دنیای بازی ترکیبی از عناصر آثار علمی‌تخیلی آشنا بوده و هرچند داستان بازی خیلی نوآورانه نیست، برای یک اثر چندنفره‌ی بدون کمپین بسیار خوب ساخته شده است.

بردار و فرار کن

همان‌طور که این سبک حکم می‌کند، در Arc Raiders هم هدف اصلی این است که وارد منطقه شوید، چیزهایی باارزش یا کاربردی پیدا کنید و سالم آن‌ها را به پایگاه برگردانید. برای این‌که هر بار با جیب پر برنگردید، نقشه‌ها پر از خطر هستند، موجودات بیگانه در کمین‌اند و هیچ تضمینی نیست که بازیکنان دیگر در سرور نیت خوبی داشته باشند. حتی ممکن است داستان پیشرفتشان آن‌ها را مجبور کند شما را هدف قرار دهند. در عین حال، کمک‌کردن به دیگران می‌تواند دقیقا به اندازه‌ی درگیر شدن با آن‌ها در لحظه‌های حساس، حیاتی و تعیین‌کننده باشد.

در این سبک، مرگ یعنی از دست دادن همه‌چیز و همین بی‌عدالتی عادلانه بزرگ‌ترین مانع برای جذب بازیکنانی است که زیاد حوصله‌ی این موضوع را ندارند. اما بازی با روش‌های مختلف شما را پاداش می‌دهد تا مرگ ناامیدکننده به‌نظر نرسد. همچنین با اینکه دشمنان بی‌رحم‌اند زیرا ماشین‌هایی سریع‌تر و مرگبارتر از شما هستند که باید از آن‌ها دوری کنید، با این‌ حال، هرکدام نقطه‌ضعف‌هایی دارند و می‌توانید با استفاده از ترفندهای مختلف نابودشان کنید. برای این‌که واقعاً غنیمتی را که جمع کرده‌اید به دست بیاورید، باید سالم از میدان نبرد فرار کنید. برای فرار باید خودتان را به نقاط استخراج برسانید؛ مکان‌هایی که هرچقدر زمان می‌گذرد یکی‌ یکی غیرفعال شده و تعدادشان کمتر می‌شود. فرقی نمی‌کند آسانسور باشند یا ورودی مترو؛ این نقاط سر و صدای وحشتناکی ایجاد می‌کنند. همین تعادل ظریف است که بازی را سرپا نگه می‌دارد و گیم‌پلی فوق‌العاده قدرتمندش را می‌سازد.

اسلحه‌ها (حداقل در شروع بازی) بسیار محدود و کند هستند، پس هر گلوله ارزشمند است. نمی‌توان بدون فکر مهمات را تلف کرد. ریدرها در مقابل تیراندازی خیلی آسیب‌پذیرند، اما در اکثر مواقع، درگیری‌های انسان با انسان روبه‌رو و مستقیم نیست. در واقع تیراندازی در این بازی احساسی شبیه تصمیم بزرگ دارد؛ همان‌طور که یک بازی تیراندازی باید باشد. حرکت در بازی نیز عمق زیادی دارد. استقامت شاید ارزشمندترین منبع باشد، چون سرعت حرکت شما خیلی زیاد نیست، اما بازی مجموعه‌ای از حرکات مثل لیز خوردن یا دویدن بدون اسلحه را ارائه می‌دهد تا مسیرتان هموارتر شود. این‌ه با تعداد شگفت‌انگیزی از انیمیشن‌های نرم و دقیق همراه شده است.

مکانیک لوت کردن هم فوق‌العاده از کار درآمده است. منابع بسیار زیادند و همه‌شان ارزشمندند. البته موارد کمیاب هم وجود دارند، اما حتی یک تکه کابل ساده هم به‌ کار می‌آید؛ چه برای ساخت اسلحه، چه تعمیر سپر محافظ، چه ارتقای یکی از ایستگاه‌های کاری مختلف که بازی در پایگاه در اختیارتان می‌گذارد و برای ماموریت‌های بعدی آماده‌تان می‌کند. از طرفی صداگذاری بازی نیز عالی است هرچند که سکوت بهترین متحد شماست. هر صدایی می‌تواند موقعیتتان را در چندصد متری لو بدهد؛ یک شلیک، یک آژیر، ماشین‌هایی که شما را دیده‌اند، شکستن قفل، قدم گذاشتن روی سطح فلزی، شما باید حسابی به صداها دقت کنید و البته چشم خود را تیز کنید چون نورپردازی در مناطق تاریک نقش حیاتی دارد و بازی را به حال‌وهوای آثار ترس بقا نزدیک می‌کند. از نظر موسیقی هم با اینکه بازی فوق‌العاده نیست اما با آثاری نسبتا خوب مواجه هستیم که از سازندگان موسیقی‌های بتلفیلد 1 و 5 نشات گرفته‌اند.

پیش‌بینی ناپذیری شگفت‌انگیز!

اما جایی که بازی واقعا با بقیه فرق دارد، تعاملات اجتماعی بین بازیکنان است. به شخصه در هیچ اکسترکشن‌ شوتر یا بتل‌رویالی، چنین موقعیت‌های متنوع و غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای تجربه نکرده بودم و می‌توانم بگویم که همه‌شان شگفت‌انگیز بودند، زیرا هیچ‌وقت نمی‌توانید حدس بزنید که در لحظه‌ی بعد چه اتفاقی می‌افتد. وقتی در تیم‌های سه‌نفره بازی می‌کنید، معمولا درگیری‌های بیشتری با گروه‌های دیگر رخ می‌دهد، اما در حالت تک‌نفره، همین تنهایی باعث می‌شود گاهی متحدهایی کاملا غیرمنتظره پیدا کنید. اما از سوی دیگر، وقتی فکر می‌کردم در امنیت هستم بارها از پشت سر کشته شده‌ام و خود من هم گاهی خلاف قولم عمل کرده‌ام و شلیک کرده‌ام.

شگفت‌انگیز است که Arc Raiders چگونه هم انسانیت ما و هم بدترین رفتارهای ما را بیرون می‌کشد و این فقط به‌ خاطر چند ابزار بسیار ساده اما فوق‌العاده هوشمندانه از جمله سیستم علامت‌گذاری و چت بازی که به شکلی بی‌نقص طراحی شده‌اند، است. در واقع ایموت‌ها طوری طراحی شده‌اند که حتی بدون حرف زدن هم بتوانید پیام‌های ساده منتقل کنید. با یک «شلیک نکن!» معمولاً طرف مقابل می‌فهمد قصد دشمنی ندارید. سیستم پینگ‌ هم عالی است و به صورت کاملا صداگذاری شده، هم در محیط، هم در نقشه، هم روی اهداف و حتی داخل اینونتوری کار می‌کند. تنها با چند کلیک می‌توانید قصدتان را روشن کنید. پینگ‌ها در حالت پیش‌فرض فقط توسط اعضای تیم شنیده می‌شود اما خیلی راحت می‌توان آن را برای همه بازیکنان اطراف فعال کرد.

در نتیجه اگر از چت درست استفاده کنید نه‌ تنها بیشتر لذت خواهید برد، بلکه شانس زنده ماندنتان هم چند برابر می‌شود؛ مخصوصا وقتی فقط تکیه بر ماشه‌کشی کافی نیست. اگرچه با ریدرها می‌شود مذاکره کرد، مقابل یک آرک فقط دو راه دارید: فرار یا جنگیدن. این‌ها همان‌هایی هستند که انسان‌ها را مجبور کردند به زیرزمین پناه ببرند و اگر یکی از آن‌ها پشت‌سرتان بیفتد، فرار از دستش تقریبا غیرممکن است مگر این‌که وارد یک سازه شوید یا از ترفندی استفاده کنید تا حواسش پرت شود. آرک‌ها انواع مختلفی دارند و هرکدام نقاط ضعف مخصوص خودشان را. از ربات‌های عنکبوتی کوچک یا توپ‌های انفجاری که در محیط‌های تنگ دیده می‌شوند، تا موجودات مکانیکی غول‌پیکر بزرگ‌تر از یک کامیون و مجهزتر از یک تانک.

از طرفی، سیستم پیشرفت بازی واقعا کامل است. Arc Raiders در زمان عرضه چهار نقشه داشت و باور کنید حتی در بیست ساعت اول نیازی نیست از همان نقشه‌ی اول خارج شوید، هرچند امکانش وجود دارد. تمام نقشه‌ها ویژگی‌ها و طراحی‌های خاص خودشان از جنگل‌های غلیظ و بیابان‌های ویران گرفته تا شهرهایی غرق در شن و غیره را دارند و با رویدادهای موقتی مثل حملات شبانه، افزایش یا کاهش تعداد ماشین‌ها و بسیاری موارد دیگر، تغییر می‌کنند. یاد گرفتن مسیرها و کشف اتاق‌های مخفی و محل ذخیره‌ها حتی بعد از ده‌ها ساعت خسته‌کننده نمی‌شود. ابتدا گشت‌وگذارهایتان کوتاه و سریع است، اما کم‌کم بیشتر برنامه‌ریزی می‌کنید. البته همه چیز به‌سادگی طبق برنامه پیش نمی‌رود. نقطه شروع شما تصادفی است؛ ممکن است فاصله‌تان تا جایی که می‌خواستید بروید، یک کیلومتر باشد. یا از آنجا صدای درگیری بیاید یا تصمیم بگیرید فقط یک نگاه کوتاه به جای دیگری بیندازید و ناگهان نیمی از زمان در نظر گرفته برای بازی‌تان گذشته باشد. صحنه‌هایی که محیط بازی از نظر گرافیکی ایجاد می‌کند واقعا چشمگیرند و نورپردازی و سایه‌زنی آن به لطف آنریل انجین ۵ باعث شده در میان بازی‌های آنلاین مشابه بدرخشد. علاوه بر این، بعد از مدت‌ها، یک بازی ساخته‌ شده با این موتور چنین بهینه‌سازی خوبی دارد. به‌ جز چند باگ نه چندان مهم و مشکلات جزئی در نبردها، Arc Raiders به شدت روان است.

مرکز همه‌چیز در آرک ریدرز، شهر زیرزمینی اسپرانزا است؛ جایی که زندگی می‌کنید و تمام چیزهایی را که در سطح جمع کرده‌اید به آن برمی‌گردانید. در نتیجه شما بخش زیادی از زمان را هم در پایگاه زیرزمینی خواهید گذراند. جایی که باید انبار شخصی خودتان را با تمام چیزهایی که استخراج کرده‌اید مدیریت کنید. تنوع آیتم‌ها واقعا عالی است و امکاناتی که با پیشرفت و جست‌وجو آزاد می‌شوند، گسترده‌اند. ده‌ها نوع سلاح، تجهیزات، نارنجک، مواد ساخت‌وساز، سپرها، کوله‌پشتی‌ها، کلیدها، ارتقاها و آیتم‌های مختلف کم‌کم با انجام ماموریت‌ها و استخراج‌ها در دسترس‌تان قرار می‌گیرند. شاید تنها مشکل این باشد که فضای انبار (حتی بعد از ارتقا) کوچک است. در Arc Raiders همیشه پیشرفت می‌کنید، درست مثل یک روگ‌لایت جذاب. حتی نبردهای ناموفق هم تجربه می‌دهند و کم‌کم یاد می‌گیرید کجا باید بروید، با چه دشمنانی می‌توانید بجنگید، هر نوع منبع را از کجا پیدا کنید و خیلی چیزهای دیگر. تمام این‌ها با یک پیش‌زمینه‌ی داستانی جذاب و یک دنیاسازی محکم گره می‌خورند؛ دنیایی که ایده‌های کلیدی تعدادی از مهم‌ترین آثار علمی‌تخیلی را ترکیب می‌کند.

بازی ماموریت‌های روزانه هم دارد که با آن‌ها آیتم‌های نسخه‌ی مخصوص بتل‌پس را باز می‌کنید و می‌توانید بارها انجامشان دهید. در سطح بیست، اکسپدیشن نهایی باز می‌شود. اکسپدیشن یعنی گزینه‌ای که به شما اجازه می‌دهد در پایان دوره‌های زمانی مختلف، شخصیت خود را بازنشسته کنید. در ازای دریافت آیتم‌های ظاهری جدید و پاداش‌های پسیو، پیشرفت‌تان صفر می‌شود و مثل یک ریدر تازه‌کار شروع می‌کنید. خوشبختانه آیتم‌های بتل‌پس هرگز حذف نمی‌شوند و هر وقت خواستید می‌توانید روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کنید. اولین بتل‌پس هم هنگام خرید بازی به‌طور کامل آزاد است. در این میان شخصی‌سازی شخصیت یکی از نقاط ضعف بازی است. گزینه‌ها مخصوصا در مدل مو و ویژگی‌های ظاهری محدودند. البته بتل‌پس تنوع بیشتری دارد، اما برای بازی‌ای با این همه پتانسیل، بهتر است گزینه‌های رایگان بیشتری ارائه شود.

جمع‌‎بندی

پیدا کردن نقطه‌ضعف مهم در Arc Raiders برایم سخت است، جز اینکه هنوز هم بازی‌ای نیست که برای همه مناسب باشد. دشواری قابل‌ توجه‌ی آن به‌ عنوان یک اکسترکشن‌ شوتر، با هیجان سریع و سادگی بسیاری از بازی‌های آنلاین امروزی فاصله دارند؛ اما همین ویژگی نقطه قوت آن است. به‌ علاوه، این بازی  با اینکه در ابتدا سلاح‌های محدودی دارد اما می‌داند چطور از رقبای پیچیده‌تر خود در این سبک، جذاب‌تر باشد. سطح جزئیات و انسجامی که بازی ارائه می‌دهد، یک پله بالاتر از بسیاری از رقبایش است. حتی کوچک‌ترین تعاملات بازی اطلاعات کافی به شما می‌دهند تا احساس کنید که یاد می‌گیرید، پیشرفت می‌کنید و واقعا حس یک ریدر بودن را تجربه می‌کنید. این بازی با ایده‌های خود کاملا صادق است و بازیکن را دست‌ کم نمی‌گیرد. ممکن است همه‌چیز در یک ماموریت نابود شود و همین تنش، بعدا تبدیل به رضایتی بی‌نظیر می‌شود. تنها چیزی که کمی تردید ایجاد می‌کند، هویت بازی به‌عنوان یک «بازی سرویس‌ محور» است؛ اما از آن‌جا که بتل‌پس درون آن ادغام شده و خریدهای درون‌برنامه‌ای فقط برای آیتم‌های ظاهری بوده و اصلا آزاردهنده نیستند، بازی در این زمینه کاملا محترمانه با کاربران برخورد می‌کند. هرچند باید دید که در آینده چه اتفاقی می‌افتد.

در نهایت گفتنی است که امبارک استودیوز موفق شده تا با Arc Raiders بهترین اکسترکشن‌ شوتر سال‌های اخیر را ارائه دهد. البته این به معنای بی‌نقص‌ بودن آن نیست اما در آن هرکسی چه طرفدار PVP و چه PVE، می‌تواند چیزی مطابق سلیقه‌اش پیدا کند.