نقد فیلم «سلاح عریان»؛ آشوب در جوخه پلیس!

کار کمدی در عصری که با هرجمله به شش تا گروه و اقلیت برمی‌خورد دل و جرئت زیادی می‌طلبد؛ اما بازراه‌اندازی «سلاح عریان» (The Naked Gun) یک جور جرئت دیگر می‌خواهد که فیلم تازه ثابت می‌کند کسی در ۲۰۲۵ آن را در خودش نمی‌بیند. با اینکه لیام نیسن و پاملا اندرسن بهترین گزینه‌های ممکن برای فیلم بوده‌اند، اما فیلمنامه به آن‌ها اجازه نداده پا را فراتر از خط‌های قرمزی بگذارند که امروزه در شبکه‌های اجتماعی سلبریتی‌ها را برایشان به صلابه می‌کشند و در نتیجه، بهتر از این را هم نمی‌توانید از هالیوود کنونی تحویل بگیرید. در نقد «سلاح عریان» ۲۰۲۵ به کمدی دست‌به‌عصای فیلم می‌پردازم که نمی‌تواند خنده‌های ازته‌دل فرنچایز سابق را از بیننده بیرون بکشد.

‌
برای دیدن خلاصه این مقاله با هوش مصنوعی کلیک کنید!

هشدار! در نقد فیلم «سلاح عریان» خطر لو رفتن داستان وجود دارد

نقد فیلم «سلاح عریان»؛ لیام نیسن ایرلندی جا پای لسلی نیلسن می‌گذارد!

عصر، عصرِ بازراه‌اندازی‌ها و بازسازی‌هاست و این بار نوبت به «سلاح عریان» رسیده است. ماجرای «سلاح عریان» با کمدی به سبک هجو و اسلپ‌استیک در سریال تلویزیونی «جوخه پلیس» (Police Squad) شروع شد که لسلی نیلسن را کنار جیم آبراهامز، دیوید و جری زاکر، کمدی‌نویسان افسانه‌ای گذاشت. بعد از آن، این گروه استثنایی «هواپیما!» (Airplane) و سپس سه فیلم «سلاح عریان» در دهه‌ی هشتاد و نود میلادی را ساختند که عملاً نیلسن را در ۶۲ سالگی از یک بازیگر معمولی، به ستاره‌ی کمدی تبدیل کرد. از آن موقع تاکنون عناوین زیادی به تقلید از فیلم‌های «سلاح عریان» رو آورده‌اند یا از آن‌ها الهام گرفته‌اند،‌ از فیلم‌های جانی انگلیش بگیر تا لایواکشن پلنگ صورتی و حتی «شان مردگان» و «پلیس خفن» ادگار رایت.

از ۱۹۹۴ تاکنون، حداقل سه تلاش بی‌ثمر برای بازگرداندن «سلاح عریان»، با حضور نیلسن، سه‌تایی زاکر، آبراهامز، زاکر (ZAZ) یا بدون حضور آن‌ها صورت گرفت، اما سی سال طول کشید تا هالیوود بتواند کسی را پیدا کند که جای لسلی نیلسن را بگیرد و آن کسی نیست جز لیام نیسن ایرلندی!

لیام نیسن در «سلاح عریان» ۲۰۲۵ نقش ستوان فرانک دربین، پسر فرانک دربین (لسلی نیلسن) را بازی می‌کند که در جوخه‌ی پلیس جا پای پدر گذاشته است. بعد از زیرپا گذاشتن چندتا قانون مختلف موقع دستگیری دزدان بانک، دربین را مأمور رسیدگی به یک تصادف ساده می‌کنند که نه تصادف، نه خودکشی، که به قول خواهر مقتول، بث (پاملا اندرسون) قتل از آب درمی‌آید. بث معتقد است مرگ برادرش همه زیر سر رئیس او، ریچارد کین (دنی هیوستن) بوده که برای خود یک‌پا ایلان ماسکی است. بث و فرانک مغزهایشان را (که چیزی در آن‌ها نمی‌گذرد) روی هم می‌ریزند و تصمیم می‌گیرند خودشان ته‌وتوی قضیه را دربیاورند. گویا کین می‌خواهد از اختراع مقتول، ابزار P.L.O.T (!) استفاده کرده و مردم را به دیوانگی بکشاند.

البته «سلاح عریان» ۲۰۲۵، همانطور که از جوک P.L.O.T هم معلوم است، داستان ندارد؛ دقیقا همانطوری که یک فیلم «سلاح عریان» باید باشد. نه در همین یک مورد، که عنوان تازه درباره‌ی تمام زوایای فیلم از همان فرمول سابق پیروی می‌کند. از آغاز دربینِ لیام نیسن (که شباهت اسمی‌اش با لسلی نیلسن را نمی‌توان نادیده گرفت) را داریم، یک پلیس جدی و احمق که مدام خرابی به بار می‌آورد، اما انگار نه انگار به راه خود ادامه می‌دهد. همیشه هم یک دست جادویی پیدا می‌شود که قهوه‌ای در دستش بگذارد؛ حتی اگر آویزان جغدی بین زمین و هوا باشد! نیسن، مخصوصا با عقبه‌اش در فیلم‌های «ربوده شده» (Taken)، آن جدیت و جسارت را به نقش دربین آورده که دست‌کمی از نسخه‌ی نیلسن ندارد.

مقابل او، یک دلبرِ سابق و مثلاً بازیگرِ امروز را آورده‌اند: پاملا اندرسون که اجرایش در «سلاح عریان» حتی از تلاش مذبوحانه‌اش در «آخرین شوگرل» (The Last Showgirl) هم مؤثرتر واقع شده است. اندرسن در «سلاح عریان» پابه‌پای مسخره‌بازی‌های نیسن می‌آید. همانقدر که نیسنِ ۷۳ساله از پایین کشیدن شلوارش برای خنده گرفتن ابایی ندارد، پاملا اندرسون هم سینه سپر کرده، پشت میکروفون رفته و قدقد می‌کند!

تصور بازیگران دیگری به جز نیسن و اندرسون برای «سلاح عریان» ممکن نیست؛ چراکه این زوج قلابی انرژی‌اشان حسابی به هم می‌خورد. اتفاقا برای تبلیغات فیلم، خود نیسن و اندرسن به شایعه‌ای درباره‌ی رابطه‌اشان دامن زدند که البته به‌سرعت پس از پایان پروسه‌ی تبلیغات جمع‌اش کردند.

در ژانر کمدی، انتخاب دو بازیگری که بتوانند روی انرژی هم مانور دهند، بخش مهمی از موفقیت جوک‌های فیلم است. بخش دیگر به خود جوک‌ها بازمی‌گردد. در این حوزه نیز «سلاح عریان» ۲۰۲۵ کوشیده از روی دست فیلم‌های سابق نگاه کند؛ برای همین، با جوک‌های جن‌زی یا میم‌های امروزی هم کاری ندارد. در یکی از صحنه‌های ابتدایی، دربین و همکارش، اد هاکن (پاول والتر هاوزر)، جلوی قاب عکس‌های پدرانشان زانو می‌زنند و به‌نحوی به فیلم‌های گذشته ادای احترام می‌کنند. یکی دیگر از پلیس‌ها هم جلوی عکس او. جی. سیمپسون زانو زده و با نیم‌نگاهی به دوربین به ما می‌فهماند که این یکی ادای احترام ندارد. اما فکر نمی‌کنم کسی از بچه‌های امروز از ماجرای او. جی. سیمپسون چیزی یادش باشد.

البته این شوخی‌های تاریخ‌گذشته و ارجاعات به «سلاح عریان» لسلی نیلسن جایگاه خودشان را دارند؛ اما هرچه در فیلم پیش می‌رویم، شوخی‌ها کم‌قوت‌تر می‌شوند. آخرسر، دربین به‌دنبال P.L.O.T Device، به سبک فیلم ۱۹۸۸ «سلاح عریان»، از یک مسابقه‌ی ورزشی سردرمی‌آورد؛ البته این بار به جای زمین بیسبال، از رینگ UFC که بروس بافر، انونسر مشهور رینگ و گزارشگران واقعی مثل جان انیک هم در آن حضور دارند. پس از یک مبارزه‌ی نهایی با شرور اصلی داستان، فیلمنامه با جوک‌های ولرم و آوازخوانی لیام نیسن شما را بدرقه می‌کند و آن حس مسرت آغار فیلم را از شما می‌گیرد.

کمدی «سلاح عریان» ریسک نمی‌کند

اگر تنها به خاطره‌ی «سلاح عریان» لسلی نیلسن اکتفا می‌کردم، احتمالا بیشتر از نسخه‌ی لیام نیسن لذت می‌بردم. اما به هوای انتشار «سلاح عریان» تازه، سری به فیلم ۱۹۸۸ زدم و اینطور بگویم، دیدن فیلم ۲۰۲۵ درست بعد از نسخه‌ی اصلی، حسابی توی ذوقم زدم. کمدی دهه‌هشتاد کجا و کمدی امروز کجا!

در آغاز شک کردم که نکند در تله‌ی نوستالژی گیر کرده‌ام یا در دنیایی زندگی می‌کنم که خنده سخت‌تر به لبم می‌آید. اما خودتان نگاهی به پلتفرم‌های پخش آنلاین بیندازید که پر شده از کمدی‌هایی که ستاره‌های دیروز و امروز در آن ایفای نقش می‌کنند. هیچکدامشان نمی‌توانند واقعا آن خنده‌های ازته‌دل گذشته را بازگردانند؛ از ویل فرل در «شما صمیمانه دعوت شده‌اید» (You’re Cordially Invited)، تا آدام سندلر در «هپی گیلمور ۲» (Happy Gilmore 2) و اکشن-کمدی‌هایی مثل «پیکاپ» (The Pickup) با ادی مورفی، یا ویل اسمیت و مارتین لاورنس در «پسران بد ۴». هیچکدام از فیلم‌های تازه‌ی این کمدین‌های افسانه‌ای با نسخه‌ی ۲۰ سال پبش این کمدین‌ها قابل مقایسه نیستند. شوخ‌طبعی اما چیزی نیست که با کهولت سن از دست برود؛ مشکل جای دیگری است.

«سلاح عریان» با اینکه ازنظر نسبت جوک به داستان، از هر کمدی غربی پنج سال اخیر بامزه‌تر است، اما نمی‌تواند حتی به گردپای فیلم‌های دهه‌هشتادی برسد. این مشکلی است که امروزه گریبان فیلم‌های بسیاری را گرفته که می‌خواهند بامزه باشند، اما دنیای کنونی دست و پایشان را بسته است؛ نمونه‌اش، «پسران بد» که باوجود بازگشت ویل اسمیت و مارتین لاورنس برای فیلم‌های سوم و چهارم و با کمک کارگردانان عادل و بلال که از جنبه‌ی اکشن سنگ تمام گذاشتند،‌ اما از جنبه‌ی کمدی نمی‌تواند جز شوخی‌های ولرم که به کسی برنخورد چیز دیگری ارائه دهد.

«سلاح عریان» ۲۰۲۵ هم به چنین بلایی مبتلا شده. این فیلم، احتمالا خانوادگی‌ترین فیلم رده‌بندی بزرگسال است و به جز پنج دقیقه، بقیه‌اش پر شده از شوخی‌های آبکی و سطحی که از بزرگ تا کوچک دستشان می‌آیند و وقتی می‌گویم پر شده، منظورم این است که هر یک‌ونیم جمله باید منتظر یک پانچ‌لاین باشید. نکته اینجاست که این پانچ‌لاین‌ها به‌شدت سبک، قابل پیش‌بینی و هلوبروتوگلو هستند. حتی لازم نیست به تصویر نگاه کنید، چون فیلم خودش شوخی را برایتان لقمه می‌کند. البته گاهی بهتر است به تصویر فیلم نگاه نکنید؛ چون «سلاح عریان» ۲۰۲۵ چنان نورپردازی بی‌صاحابی دارد که چشم آدم را می‌آزارد. این یک نکته به‌تنهایی فیلم را از نظر بصری به حد همه‌ی فیلم‌های رده‌چندمی استریمینگ پایین آورده و شاید دلیل پخش دیجیتالش پس از فقط یک ماه اکران سینمایی هم همین باشد.

امروز مردم در شبکه‌های اجتماعی منتظر نشسته‌اند تا با هر حرکت یا جوک ساده‌ای به آن‌ها بربخورد و بخواهند از حقوق فلان و بهمان اقلیت دفاع کنند. «سلاح عریان» از ترس این‌ها حتی جوک‌های سیاسی هم ندارد. با اینکه کاراکتر شرور داستان می‌تواند ارجاعی به ایلان ماسک باشد، اما جز این خبری از طنز سیاسی یا انتقادی در فیلم نیست؛ آن هم در دوره‌زمانه‌ای که از هر حرکت سیاستمداران می‌توان یک اپیزود کامل SNL بیرون آورد. حتی آن چیزی که «سلاح عریان» مسخره می‌کند، دیگر موضوعیت ندارد. آخرین باری که یک فیلم یا سریال جنایی/پلیسی با کلیشه‌های دهه‌پنجاه و شصت میلادی دیدید کی بود که «سلاح عریان» در سال ۲۰۲۵ میلادی دارد آن‌ها را مسخره می‌کند؟

سبک کمدی فیلم‌های «سلاح عریان» حد وسط ندارد؛ یا دوستش دارید، یا زیادی برایتان احمقانه است. فیلم تازه هم دقیقا همان فرمول را پیش گرفته و بدون توجه به نسل جدید مخاطبان، شوخی‌هایی می‌کند که بیشتر به درد نوستالژی‌بازها می‌خورد. تازه اگر از طرفداران پروپاقرص فیلم‌های لسلی نیلسن باشید، «سلاح عریان» ۲۰۲۵ نتوانسته آن فروغ فیلم‌های سابق را هم تکرار کند.

«سلاح عریان» احتمالا از هرچه کمدی که اخیرا دیده‌اید بهتر است، اما از عصری حرف می‌زنیم که با تمام کمدی‌هایی که هرروز می‌آیند و همان روز فراموش می‌شوند، استانداردهایمان به‌شدت پایین آمده‌اند. متأسفانه، این طلسمی است که این‌روزها مثل بختک بر کمدی‌های هالیوودی افتاده و معلوم نیست کی می‌شکند.

شناسنامه فیلم «سلاح عریان» (The Naked Gun)

کارگردان: اکیوا شیفر
نویسندگان: دن گرگور، داگ مند، کیوا شیفر
بازیگران: لیام نیسن، پاملا اندرسون، پاول والتر هاوزر، کوین دورند، دنی هوستون
محصول: ۲۰۲۵، ایالات متحده
امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۶.۹ از ۱۰
امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز:  ۸۸٪
خلاصه داستان: فرانک دربین، ستوان بخش ویژه‌ی نیروی پلیس لس‌آنجلس، معروف به «جوخه‌ی پلیس»، پس از قانون‌شکنی‌های فراوان موقع متوقف کردن یک دزدی بانک، به کار روی پرونده‌ی یک تصادف معمولی گماشته می‌شود. اما این تصادف معمولی، یک قتل برنامه‌ریزی‌شده از آب درمی‌آید. بث، خواهر مقتول، معتقد است برادرش به دست رئیسش کشته شده تا دستگاهی را به دست آورد که می‌تواند آدم‌ها را آرام کند؛ اما این دستگاه اگر با اهداف شرورانه به کار گرفته شود، توانایی وحشی کردن مردم را هم دارد. بث و فرانک با همکاری هم سراغ این نابغه‌ی شرور حوزه‌ی تکنولوژی می‌روند تا از ته‌وتوی قضیه سردربیاورند…

نقد فیلم «سلاح عریان» دیدگاه شخصی نویسنده است و لزوما موضع دیجی‌کالا مگ نیست.

منبع: دیجی‌کالا مگ